Alles went!

.
In 2006 was ’t zover. Ik ging met pensioen. 65 jaar, 44 dienstjaren, genoeg was genoeg! Nu na bijna 3 pensioenjaren maak ik de balans op. Bijna iedereen kijkt uit naar dit moment. De geniet-tijd breekt aan. In ’t begin zijn er nog wel ontwenningsverschijnselen. ’n Hele tijd word je veel te vroeg wakker. De innerlijke klok is van slag. Mijn lichamelijke wekker liep nog lang om 6 uur af. Nu word ik wakker van de rolluiken van de onderbuur. Hoe voelt dan dat pensioen nu aan? Hebben Hennie en ik dat Zwitserlevengevoel? Lopen we doorlopend te genieten? Alles went. Ook niet werken, we zijn eigenlijk werkeloos, ’n werkeloosheid waar je je niet druk over moet te maken. Iedereen vind ’t heel gewoon. Ik sta versteld dat ik dat zo gewoon vind om niks te moeten. Bijna niks, want ik ons privéleven moeten we soms wel wat. Ik herinner me wel de stressjaren in ’t onderwijs. ’s Morgens badend in ’t zweet wakker worden. Vergaderen, dingen doen waarmee je ’t niet eens bent. Ik krijg er nu nog hoofdpijn van als ik er aan denk. Maar ik heb in 2006 alle schepen achter m’n rug verbrand. Vaarwel mijn verleden!

.

Back to the Fifties!
.

.
M’n Berini was ijzersterk
hij bracht me ver voorbij
de wereld die ik toen kende.
.
Maar alle chroom verliest zijn glans.

Hij raakte uit de gratie

en ging voor ’n Opel Kadett aan de kant.

.

Vannacht hoorde ik buiten op straat

mijn brommer rijden, ik herkende ‘t geluid

Helaas stierf ’t na ‘n paar seconden uit.

De gouden mantelzorgster!

.

Binnenkort zijn Jac en Mia, de oudste zus van Hennie, 50 jaar getrouwd. Mia en Hennie gaan nog altijd om de 2 weken bij hun moeder poetsen, winkelen, koken, zoeken. zoeken, zoeken .... Zoeken naar haar gebit, naar 't gehoorapparaat, naar de asbak, naar de onderbroeken, eigenlijk naar alles. Moeder kan niet begrijpen waat vraemdje minse met heur gebit kunne doon en waem haoltj bie 'n aod minske in godsnaam de ongerbokse weg!
'n Gouden bruid en nog altijd mantelzorgster. Hennie en ik zijn ondertussen ook al 43 jaar getrouwd. Wanneer breekt 't ogenblik aan dat de mantelzorgsters zelf ook mantelzorg moeten krijgen. 'n Rare wereld.

Winter in Weert!

.

.

Vandaag blijf ik thuis, want oude benen breken graag. Vanaf 3 hoog kijk ik uit op ons balkon. Daar is ’t mega-druk. Kool- en pimpelmezen, ons eigenste roodborstje en ’n boomklever komen af op de vetbollen, zaadbak en halfrotte appels die Hennie daar heeft gedeponeerd. De bezoekers gedragen zich als mensen tijdens de uitverkoop. Ikke, ikke en de rest kan stikke!

Vreuger .... .

Doe zeuks noa det geveul,

woea is det geblaeve?

Det haatse toch aan ’t begin van dien laeve

Vreuger toen waas ’t 'r, noe busse ’t kwieët

Blief neet zeuke, det is verleeje tieëd!.

Har
.
Jao det dink ich aug hieël dök.
Mer ich weit dae tieëd kumptj noeëts mieër trök.
Wae kinne d’r goddank waal nog äöver kalle, det is oos gelök.
As det d’r neet mieër is, is ’t den echt gedaon?
Of zulle die angere dao met verder gaon?
Laote wae ’t väöral laevendj hauje en kieke aaf en toe nog ins achterom,
Det kan toch gein kwaod, ’t is aug neet stom.
Den kumpt det fijn geveul weer baove, herinneringen van jaor nao jaor.
Van vreuger det toen alles baeter waas. Missjien is det aug nog waor.
.
Riny

De beste wensen!
. .

We staan op de drempel van 2009, weer 'n nieuw jaar. Ik word dit jaar 68 en dan denk je onwillekeurig: dat heb ik allemaal al eens eerder meegemaakt. Al die kranten met hun jaaroverzichten, de televisie met een terugblik op: het nieuws van 2008, de sport van 2008, de uitspraken van 2008, de gebeurtenis van 2008, enzovoorts. Als je ouder wordt, heb je meer verleden dan toekomst… en die toekomst wordt steeds korter.

..

2009 is aangekomen en ook dit jaar vraag ik me af: Moet ik 'n nieuwe blog Har Kierkels 2009 aanmaken? In Har Kierkels 2007 schreef ik daarover 't volgende:
.
Waarom doe ik ’t nog?

Dagelijks beginnen zo’n 15.000 internetgebruikers aan ‘n dagboek via internet. Het begin is vaak goed, maar naar mate de tijd vordert, worden de nieuwe updates minder. De meeste weblogs worden amper onderhouden. 90% van de weblogs leiden een sluimerend bestaan. Enige jaren geleden was het de mode dat je een blog moest hebben, en als je dan aan hen vroeg waarom, konden ze de reden niet eens vertellen. De hoofdreden was gewoon omdat iedereen er bijna één had.Webloggen is nog klein, erg klein in de algemene internetwereld. Natuurlijk, voor bloggers en hun lezers lijkt het alsof het stikt van de blogs, maar feitelijk valt dat best wel mee. Sluimerende blogs zijn er altijd al geweest. Net als de ouderwetse homepages die in een weekendje werden gemaakt en nooit meer aangeraakt.Ik ben begonnen toen ik de blog van mijn schoondochter Ivy op internet zag. Ik zag hoe ze er fanatiek mee aan de slag was. Ze kreeg veel comments. De contacten kwamen voornamelijk uit Brazilië en Brazilianen die in Europa leefden. Ik kon de blog niet lezen. Het Braziliaans ben ik niet machtig. Ik ben toen ook, echter zonder, plan aan ‘n weblog begonnen. Met de tijd zag ik een lijn in mijn Blog te voorschijn komen. De actualiteit en het verleden. Sinds die tijd werk ik met verschillende blogs tegelijk. De familie Kierkels heeft me geholpen. Riny en Anny stuurden verhalen, ik plaats ze allemaal. Ook foto’s worden me toegestuurd. Deze Blogs worden nu minder actief, maar ze zijn er en ze blijven er. Omdat dat ik iedere dag nog 10-tallen bezoekers krijg, blijf ik er ook mee doorgaan. Ik wakker af en toe mensen aan om deel te nemen aan mijn blog.De actualiteit hou ik ook bij. ’n One-liner in de Mededelingen werkt goed. Die heb ik nodig om de nodige bezoekers te krijgen. Die bezoekers kunnen misschien iets bijdragen. Ik ben sinds 1 januari bezig in mijn nieuwste blog: Har Kierkels 2007.
.
Dat schreef ik toen en veel zaken zijn in die tussentijd veranderd. De mensen bloggen veel minder. De jongeren hyven liever. Ook de belangstelling voor mijn geschrijf en gegoogle wordt minder. Mijn leven verloopt nu veel rustiger, ik maak me minder snel druk om iets. Soms laat ik me toch nog wel eens verleiden even gal te spuiten. Meestal gaat dat over de politiek en 't onderwijs. 'n Dag later lees ik die bijdrage nog 'ns door en verwijder hem weer. Ik denk dan: Har, riet dich neet op, det is neet gezondj! Dus mijn stukjes worden gemoedelijker en gezapiger. De kleinkinderen worden groter. Ze horen er helemaal bij. Ze zijn er gewoon en ze zijn gewoon. De eerste woordjes en stapjes zijn allang achter de rug. Ze zitten niet te wachten op dat sentimenteel geleuter van opa.
.
Ga ik nu door of niet? Je kunt in 't hoofdmenu Har Kierkels 2009 zien staan, dus ... ik ga nog even door. Ik heb echter 't vermoeden dat 2009 weleens 't laatste jaar kon zijn. Om misverstanden te voorkomen, ik bedoel m'n laatste Blogjaar.